پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

مهدی منتظر قائم در یادداشتی انتقادی نوشت: من به رغم این که اهل شخصی‌نویسی نیستم و فضای مجازی را نیازمند برخورد احتیاط‌ آمیز می‌دانم، به نوعی مجبور شدم تا متن حاضر را تقدیم دوستان کنم. چندی پیش، برای چندصدمین بار البته، با چند دانشجوی عزیز خودم صحبت از «اخلاق در فضا‌های آموزشی و پژوهشی» بود و لاجرم من به سخن آمدم و چند حکایت از بین صد‌ها مورد قطعی را ذکر کردم. در نهایت، اصرار و انکار بی‌ثمر شد و قول دادم یکی از تلخ‌ترین‌ها را بازگویی کنم تا درسی باشد برای همه و سندی برای دادخواهی‌های روز حشر و داوری الهی!

بسیاری از نویسنده‌ها از سرقت طرح‌ها و ایده‌ها و فیلمنامه هایشان به شیوه‌های مختلف گلایه‌مند بودند و این مسئله آسیبی است که از دو وجه قابل بررسی است. نکته اول اینکه این موضوع یک رفتار غیر اخلاقی و غیر حرفه‌ای است و نکته دوم اینکه شرایط برای احقاق حق در این شرایط خیلی روشن و واضح به نظر نمی‌رسد. بدیهی است که این سرقت ادبی نیازمند قوانینی با چفت و بست آرامش را به کار نویسندگان ببخشد و البته در این عرصه و در میان خانواده هنر اعتمادزایی ایجاد شود.

دعوای محمود احمدی نژاد و غلامعلی حدادعادل نام برخی شخصیت‌ها را بار دیگر به عرصه سیاست ایران کشاند؛ فرح پهلوی و پریوش سطوتی. صحت و سقم ادعا‌های این دو مقام جمهوری اسلامی ایران را باید در برگ‌های تاریخ معاصر کشور جستجو کرد.